Laten we voorop stellen, ik ben een controlefreak. Die controlefreak in mij heeft zo zijn goede kanten, maar ook de minder goede kanten. Zo kan hij mij zo nu en dan behoorlijk pesten.
Maar het hebben van kinderen en dan ook nog ‘een speciaal kind’ met ADHD, is de ultieme manier om die controlefreak in mij een beetje los te laten. Soms! Niet te vaak, want dan word ik gek. Er zijn een aantal successen geweest. Zo heb ik een keer een dag alle kleding naast de wasmand laten liggen, omdat ik vond dat mijn zoon zijn kleding erin moest doen. Ik heb een keer de vaat op het aanrecht laten staan omdat we haast hadden. En één keer per week mag mijn dochter zelf haar kleding uitzoeken, verkleedkleding uitgezonderd. Ja ja, ik hoor je denken, dat mens is niet goed snik. Maar dit is vooruitgang mensen!
Er zijn namelijk ook punten waar ik geen vooruitgang boek in het loslaten van mijn controlefreakerigheid. Bijvoorbeeld wanneer mijn dochter op haar zelf-uitzoek-dag, haar kleding uit haar kast trekt alsof ze naar een bot aan het graven is. “STOP! Pak gewoon één ding en laat de rest netjes liggen!” schreeuw ik dan. Of wanneer ik mijn zoon verbied om in de boom te klimmen, stel je voor dat zijn broek vies wordt of kapot gaat. Maar hij doet het toch! Waarom luistert hij niet, kinderen moeten gewoon luisteren.
Ik probeer mezelf echt uit te dagen om wat makkelijker te zijn. Wat meer los te laten en mijn kinderen wat meer de ruimte te geven. Ze verdienen het, dat weet ik, dat wil ik ook. Maar ik vind het zo lastig, zo verrekte moeilijk. Het liefst bind ik ze vast aan een stoel, zodat er niks gebeuren kan. Even voor de duidelijkheid, dat doe ik niet.
En dus liet ik laatst een dag alles gaan, ik liet de controle los. Ik was makkelijk, maar hét was niet makkelijk.
‘Nee’ is zo negatief, ‘zeg eens wat vaker ja’. En dus deed ik dat. Ik zei ja op elke onmogelijke vraag. ‘Mam, mogen we een pan voor de heksensoep en mogen we wat bloemetjes daarvoor plukken?’
‘Mam, mag ik op mijn Spaanse schoentjes, gecombineerd met een Spidermanpak naar school?’
Ik liet het gaan. En het was heel vermoeiend.
Ik liet het avondeten gaan. Picknicken in de tuin? Goed hoor, doen we! En voor even dacht ik, dit is best leuk! Maar al snel veranderde de maaltijd in complete chaos. Mijn kinderen waren in korte tijd helemaal losgelagen en werden brutaal en schreeuwerig.
Je geeft ze één vinger en ze nemen je hele hand. Het bleek een illusie dat wanneer ik makkelijker zou doen, ik zelf ook relaxter zou zijn. In werkelijkheid veranderden mijn kinderen in ongehoorzame en verwende krengen en ik werd krankzinnig van de chaos.
Een controlefreak moet controle houden, dat was me wel duidelijk. Dus de volgende keer wanneer iemand zegt, ‘joh, laat het los’, dan zeg ik luid en duidelijk ‘nee’. Want in dit gezin wordt niemand daar gelukkiger van.