kleuter | Voormijnkleintje.nl

Ik ga naar het strand en neem mee.……

Ik zou Diaan niet zijn als deze vraag beantwoord wordt met een simpele ja of nee maar met een ingewikkelde: “dat is afhankelijk van”.

Dus ik heb twee versies:

-met kinderen

-zonder kinderen

Met kinderen: genoeg eten, snoep, chips, drinken, koeltas, zwemkleding, badhanddoeken, extra setje kleding voor kleuter, petje, emmertje, schepje, rest van het strandspeelgoed, opblaas krokodil, zwembandjes, zonnebrand, i-phones, powerbank voor i-Phones, bankpas.

En omdat ik heel de tijd achter mijn Prins aan moet rennen graag een oversized t-shirt voor mezelf omdat rennen in bikini alles behalve charming is.

Zonder kinderen: Bikini, olie, badhanddoek, bankpas.

Ik heb er nu al zin in!

Enjoy!

Liefs, Diana

Kinderen, Uit met je kleintje, Uitstapjes

Disneyland aanraders volgens mijn kleintjes

Pauline

Wat vond jij het leukst? Wat vond jij het engst? Op de terugreis naar Nederland vanuit Disneyland waren dit de meest gestelde vragen. Mijn kleintjes raakten niet uitgesproken over bepaalde attracties. Maar welke vonden ze dan het leukst? En in welke attractie zie je mijn kleintjes niet meer terug?

De Disneyland favorieten van mijn 7-jarige

Mijn dochter is een achtbaanjunkie, een adrenalinemonster eerste klas. Ze gaat geen looping uit de weg en het kan haar niet hard genoeg gaan. Het is dus ook niet zo heel gek dat haar favoriet een achtbaan is. Ze kan alleen niet kiezen tussen de Big Thunder Mountain en de Rock ‘n’ Roller Coaster starring Aerosmith.

De Big Thunder Mountain staat in het Disneyland park en gaat niet over de kop, maar maakt wel knetter veel herrie. De Rock ‘n’ Roller Coaster starring Aerosmith bevindt zich op het Walt Disney Studios park. De achtbaan schiet alle kanten op, gaat meerdere malen over de kop en gaat gepaard met hard rock muziek (wat ik persoonlijk nog wel behaaglijk vond).

Een beetje nerveus is de heldin van te voren wel. Ze weet namelijk niet zo goed wat ze verwachten moet en vraagt dan ook of ze mag gillen en eventueel mag huilen. Uiteraard mag dat, we zijn in Disneyland, Let it go, Let it goooo. Maar achteraf blijkt bij beide attracties dat ze er geen genoeg van kan krijgen.

Afbeelding: Disneyland

De Disneyland favorieten van mijn kleuter

De kleuter moet het adrenalinemonster in zich nog even ontplooien. Hij houdt het liever wat rustiger allemaal. Na een ritje in Big Thunder Mountain was hij er ook meteen van overtuigd dat dat niet zijn ding is. Hij is meer van de fantasiebeleving. Je verplaatsen in een personage. Neem bijvoorbeeld Peter Pan’s Flight en Ratatouille, een klein avontuur in een compleet andere wereld. Met een bootje door Nooitgedachtland vliegen als PeterPan himself. Met als bonus dat Kapitein Haak staat te balanceren bovenop een krokodil, dat is voor een kleuter een machtig momentje. Ratatouille geeft met zijn 3D een compleet nieuwe dimensie aan een attractie. Binnen no time zit je volledig in de rol van een ratje op de vlucht.

Afbeelding: Disneyland

De Disneyland favorieten van mijn peuter

Ondanks dat de temperatuur bleef stijgen in Disneyland, daalde het niveau van mijn peuter weer naar de ijskoude temperaturen van Frozen. Het kon natuurlijk ook niet uitblijven. Deze zomer is het de coolste zomer ooit in Disneyland. En dat brengt me ook meteen bij de favoriet van mijn peuter: De “Frozen sing-along” show. Tijdens deze show komen de welbekende liedjes aan bod met als klap op de vuurpijl ‘Let it gooooo’. De show wordt gespeeld in het Frans en het Engels, maar dat zal de peuter niet deren, de show is zo interactief dat er zoveel te beleven en zien valt, dat de taalbarriere geen invloed lijkt te hebben. Zij heeft haar twee grootste heldinnen op het podium zien zingen. In Disneyland nota bene!

Waar je mijn kleintjes (voorlopig) niet meer in ziet

Ondanks alle achtbanen en adrenalinemonster dat de 7-jarige is, was dit haar reactie na een ritje in de Tower of Terror: ‘Dit is echt het engste wat ik ooit gedaan heb.’ En aangezien de kleuter boven de 102cm uitkomt, ontkwam hij ook niet aan een ritje Tower of Terror. Maar het is duidelijk niet voor herhaling vatbaar: ‘Nee, nee, hier wil ik echt niet meer in. Nee. Nooit’. En op aanraden van de kleuter moet de peuter ook nooit de Tower of Terror instappen. Papa vond dit trouwens wel een aanrader…

Afbeelding: Disneyland

Kinderen, Liefs Diana

Gewoonlijke chaos

Diana

Is het bij jullie wel eens rustig? Bij mij thuis niet. Een gewone rustige werkweek in mijn gezinsleven lijkt niet te lukken, mijn leven is een gewoonlijke chaos. En terwijl ik dit schrijf bedenk ik dat dit voor een groot deel aan mezelf ligt.

Ik schets een “gewone” werk- schooldag. Het begint op het moment dat de wekker gaat, 7 uur, een lastig moment maar oké. Ik hijs mezelf uit bed en loop als eerste naar de kamer van mijn puber, hier volgt een hele klus om haar wakker te krijgen. Na het eindeloos irritante geluid van haar eigen wekker die ze nooit hoort, roep ik en probeer haar wakker te schudden. Het laatste middel is de dekens van haar af trekken, eindelijk een teken van leven. Bij de kleuter is het iedere dag anders, soms wordt hij wakker van de geluiden van de puber, soms uit zichzelf. Maar als ik hem wakker moet maken, is het geen vrolijke noot.

Na het langzaam wakker worden volgt medicatie, ontbijt, douchen, aankleden, stress, make-uppen, haren, chaos en lunchpakketten. Denk hierbij aan een kleuter die zichzelf nog niet aankleedt en een puber die een kast vol kleding heeft, maar dagelijks zuchtend en stampvoetend door het huis loopt, omdat ze “niets” heeft om aan te trekken. Het standaard rijtje lukt niet dagelijks. Mijn puber bedenkt ’s ochtends ook wel eens dat ze haar schooltas nog moet inpakken en tussen alle haast door roepen natuurlijk Instagram en de nodige chat apps.

Met een beetje geluk gaan we op tijd de deur uit. Iedere dag is het weer een strijd tegen de klok.

Kids op school, ik race naar mijn werk. Op tijd? Op het nippertje of net niet. Eindelijk, computer aan, cappuccino erbij. Mijn werkdag kan beginnen en duurt tot 5 uur. Einde werkdag, richting huis maar eerst langs de plaatselijke supermarkt voor de dagelijkse boodschappen. Ik ben zeer goed in plannen, maar zeer slecht in het bedenken wat we morgen gaan eten. Eenmaal thuis is de kleuter op stuiterbal niveau, de partner op zijn vaste stek, dochter op haar kamer of nog niet thuis. Maar het koken kan beginnen en met een beetje mazzel heb ik gehaald wat iedereen graag wil.

Diner time! Sinds mijn kleuter ziek is geweest, is de structuur in dit gezin ver te zoeken, voor zover het er was. Maar we doen ons best dit terug te vinden. Gezamenlijk eten is iedere dag een uitdaging. In dit gezin eet niet iedereen altijd wat de pot schaft, maar ik probeer een ieder te geven wat ze lekker vinden. Ook dit is een lering die ik heb getrokken tijdens de ziekte van mijn kleuter. Na het eten is iedere dag anders. Doordeweeks volgen 2 dansavonden van de puber inclusief ik als taxi, heeft de partner 2 clubavonden, heeft de kleuter (thank God) nog niets en heb ik minstens 1 vriendinnenavond en probeer ik 1 sportavond te hebben.

Ergens is er rust, na de gewoonlijke chaos. Dan plof ook ik op de bank, ligt de kleuter op bed en zit de puber op haar kamer series te kijken of op haar chat apps.

Balans is mijn manier van leven, maar chaos houdt mijn motor draaiend.

Terwijl ik op de bank zit probeer ik de Zenmodus te vinden. Ik schrijf aan mijn column, of lees wat, ik app met wat vriendinnen, kijk tv en check mijn Facebook.

Ik kijk naar de klok, het is tijd en moet vroeg op. Ik zet de wekker en weet nu al dat ik baal van dat geluid.

Weer een dag met de gewoonlijke chaos.

Liefs, Diana

Kinderen

Beste kleuterschool, wat heb je met mijn kleine mannetje gedaan?

Pauline

kleuter

Beste kleuterschool,

Ik heb iets op mijn hart en ik moet dat even kwijt. Want wat, in hemelsnaam, is er de afgelopen weken met mijn mannetje gebeurd? Waar hij eerst met twee armpjes, smekend niet weg te gaan, om mijn nek hing, daar gaat hij nu, een beetje mans, op zijn kleuterstoeltje zitten alsof hij dat al jaren doet.

Maar dat is niet alles, kleuterschool. Er zijn meerdere dingen waar ik met een verbaasde blik naar gekeken heb de afgelopen tijd.

Zo liep hij laatst na schooltijd naar huis. En hij liep niet zomaar naar huis. Nee, zo ongeveer alles op zijn pad moest hij slopen of er tegenaan schoppen. Geen boomblad of tak was veilig. Gelukkig waren alle auto’s al verdwenen, maar een aantal spatborden moesten toch wat kleuterschopjes (meestal zijn die niet raak) incasseren. Dat deed hij normaal nooit.

En weet je hoe hij nu voor de spiegel staat? Hij geeft zichzelf een manse blik trekt vervolgens zijn onderbroek op tot onder zijn oksels en roept met een lage stem ‘Spierballuuuuuuhhh!’. Zal hij dat gezien hebben in de kleedkamer bij gymles? Ik heb het zijn vader in ieder geval nog nooit zien doen.

En weet je hoe hij zich nu opstelt in de speeltuin? Met zijn benen een beetje uit elkaar, zijn knieën een beetje gebogen en nog net niet met een Al Bundy hand in zijn broek, staat hij tegenover een meisje in de speeltuin en zegt hij met zijn stoerste stemmetje ‘Hi, wie ben jij??’. Om vervolgens dat schattige meisje een stomp in haar buik te geven en hard weg te rennen. Nee, dat zag ik dan weer niet aankomen. Is dit mijn kleine lieve mannetje, met zijn onschuldige koppie die alles voor elkaar kreeg met zijn lachje en kuiltjes in zijn wangen?

En dan nog maar te zwijgen over hoe grappig hij een boer of een scheet laten nu opeens vindt.

Begrijp me niet verkeerd, ik heb heel veel bewondering voor hoe jullie 30 van die kleuters de hele dag om jullie heen kunnen hebben, zonder niet gillend gek te worden, maar ik had toch de stille hoop dat hij wat andere dingen had opgepikt, zoals hoe hij langer dan 5 minuten aan tafel moet blijven zitten, of dat hij niet klakkeloos door zijn zusjes geblaat heen moet schreeuwen, maar beter een vingertje in de lucht kan steken.

Nou kleuterschool, het zal vast nog wel komen. En in de tussentijd zal ik het ventje proberen te temmen, zodat hij niet al te veel in zijn omgeving zal slopen en ik zal stiekem met hem meelachen om zijn hilarische scheetjes en boertjes.

En dan praten we over een half jaartje weer verder.

Groetjes,
Mama van een nieuw kleutertje.

Kinderen, Wat je niet wist

Wat je niet wist… De redenen voor een driftbui

Pauline

Afbeelding: Shutterstock

Moeder van een peutertje, een dreumesje of (in een enkele geval) een kleutertje? Dan weet je inmiddels al wel een beetje hoe te leven in constante angst, omdat je simpelweg nooit weet hoe je kleintje zijn brood gesneden wil hebben. Ook weet je inmiddels wel dat je geen dure spullen (speelgoed) meer hoeft aan te schaffen, aangezien ze de meeste lol beleven met een kartonnen doos. Of ze slopen de boel, die zijn er ook.
En ongetwijfeld zul je ook regelmatig te stellen hebben met zo een bui, ik durf het bijna niet uit te spreken, maar ik doe het voor de duidelijkheid toch maar even. Een driftbui.

Zomaar. Opeens. Out of the blue.

Maar is dat eigenlijk wel zo? Komen die driftbuien zomaar opeens opdagen of hebben die kleintjes een gegronde reden om zich zo hysterisch en genadeloos te gedragen? Want, soms hebben ze echt een ernstig goede reden om languit op de grond (midden in een winkelcentrum) te gaan schreeuwen, krijsen, de vloer te besmeuren met kwijl en snot en vergeet vooral het hysterische schoppen met armen en benen niet.

Neem bijvoorbeeld de regels die de kleintjes allemaal ‘opeens’ opgelegd krijgen. Toen ze nog baby’s waren, hoefden ze maar een gilletje te geven en er was iemand die daar klaar voor ze stond. Maar een dreumes/peuter/kleuter moet zich ‘opeens’ aan allemaal regels houden. Hoezo mag ik de vla niet meer in mijn haren smeren? We gaan toch straks in bad? – Mag ik geen tekeningen op de muur maken? Maar het zijn hartjes! – Hoe kom je erbij dat sudocreme alleen voor je billen is? Het smeert ook prima op je wangen, je benen, de bank, de vloer en de muur.

Of wat dacht je hiervan? Ik heb weleens aan de telefoon gehangen met één of ander verkoper en toen ik een keer besloot om aan de lijn te blijven voor het ‘bel me niet register’ heb ik na 10 minuten doorverwezen te worden en allerlei knopjes te hebben moeten indrukken, uit frustratie de telefoon op de grond gesmeten en ik kreeg de neiging om schoppend en krijsend op de grond te gaan liggen. Hoe denk je dat je kleintje zich voelt als hij of zij wéér mee moet naar de supermarkt. Hij wordt langs allerlei schappen gelootst, hij moet alle zakjes snoep weer terug leggen en bij de kassa moet hij zeker vijf minuten wachten. En als mama de zware boodschappen snel in de auto wil zetten, moet hij ineens doorlopen! HALLO! Tijd voor een driftbuitje.

Stel je voor; je zit in een aftands restaurantje ergens in een achterbuurt van Hong Kong en je krijgt een bordje voorgeschoteld waarvan je werkelijk geen idee hebt, wat erop ligt. Je ziet wat bruine drap en hier en daar een brokje. Ga je het eten? No way! Ik niet. Van binnen zou je waarschijnlijk kokhalzen. Je zou wel kunnen janken en als je even de kans krijgt, vlucht je, zo snel als je kan!
En stel je nu even je dreumes/peuter/kleuter voor. Je hebt heerlijk in de keuken gestaan om een fijne maaltijd voor je liefjes te bereiden. Op het moment dat het op tafel komt begint je dreumes/peuter/kleuter te gillen alsof ze iets voorgeschoteld krijgt wat ze nog nooit eerder heeft gezien. Misschien is dat ook wel zo? Misschien ook niet. Het is in ieder geval verrekte eng om dat ‘vreemde eten’ op te eten.

De taalbarrière. Hoe lastig is het om met zo weinig woorden iets duidelijk te maken. Die jas die je aan hebt, die is echt veel te warm en dan ook nog een muts op je kop én kriebelende (geen biokatoen!) wanten aan. Dus ja, dan smijt je alles de hele tijd af. Maar nee, dat is niet duidelijk genoeg, want alles wordt weer rigoureus bij je opgezet. Het laatste wat je dan nog kunt doen om jezelf duidelijk te maken is een strot van hier tot gunter opzetten.

En dan hebben we nog de magische wereld. Voor een dreumes/peuter/kleuter is er geen onderscheid tussen de echte wereld en de fantasie wereld. En ja, wij weten wel dat het allemaal niet echt is, voor zo een kleintje ligt dat toch even anders. Die krokodillen onder je bed? Die zijn daar en in dat bed wil je dus echt niet slapen. Die schaduw op de gang? Dat is een spook, je gaat dus echt niet langs dat spook mee naar buiten. Het doucheputje? Daar kun je zomaar opeens in verdwijnen, daar ga je dus echt niet, voor je plezier én om even lekker schoon te worden, vlak naast staan. En zo heeft iedere dreumes/peuter/kleuter zijn eigen magische wereld…

Een driftbui… Zomaar? Opeens? Out of the blue?

Nah.

Kinderen, Liefs Diana

Over knappe mannen die het daglicht niet kunnen verdragen

Diana

Het grootste deel van de dag, ofwel, bijna de hele dag, staat hier de teevee aan. Zet mijn puber dochter hem niet als eerste aan, vroeg in de ochtend (terwijl ze van alles doet, behalve teevee kijken), dan zet mijn kleine Prins hem wel aan. Die het liefst met zijn dekentje, onder het genot van een chocolademelkje, de dag begint met zijn filmpjes.

In de ochtend is hier niet zoveel aan de hand, want dan lossen broer en zus elkaar prima af en zijn het in de regel standaard tekenfilms die aan staan. Het probleem begint hier meer richting het einde van de middag. Dan ontstaat hier een gekibbel en een strijd over welke zender op mag. Het verschil in programma’s lijkt me duidelijk, want er zit ‘slechts’ 8 jaar leeftijdsverschil tussen Prins en Puber. Een ieder snapt dat ik de meest uiteenlopende tot soms irritante programma’s voorbij zie komen. Niet dat ik nog wat te vertellen heb hoor, want mijn teevee inclusief zenders mag ik pas beheren als het spul afdruipt naar bed.

Eindeloos en tot in den treure ben ik getuige van Ninja Turtles, Ben10, Star Wars rebels, Sponge Bob, Sam and CAT, Big time rush, Superhelden and more. Waar ik vroeger als kind een spaarzame 5 tot 10 minuten fabeltjeskrant, Bolke de Beer of Berenboot kreeg, krijg ik nu bij gratie 5 minuten journaal tussen de bedrijven door. Maar alleen als ik heel veel geluk heb.

Ik zelf houd van series en films kijken. Dit gebeurt uiteraard later op de avond met een beetje mazzel en wel echt alleen als het in het schema past. Het is namelijk gewoon als opvulling na mijn werk, kinderen verzorgen, boodschappen, koken, huishouden, column schrijven, Kids halen/brengen, ziekenhuis bezoeken, etentjes, sociale contacten en wijnen met vriendinnen. En om dan in de trant van series te denken aan het genre “jank en romantiek”, NO WAY! Dat dus niet. Wel houd ik van True blood, vampire diaries, walking dead, Dexter, Sons of Anarchy, Marvel en Tim Burton films en alles van Johnny Depp. Kort samengevat houd ik van hele knappe bloedzuigende seriemoordenaars die zich in een onwerkelijke fantasierijke sprookjeswereld het liefst per motor verplaatsen.

Een aparte maar aangename smaak van series en films. Dan komt vermoedelijk de geduldige en aan alle verplichtingen voldoende vrouw naar boven. Maar “Thank God”! heb ik mijn thuisfront achter me staan. Want als eindelijk alles even aan de kant geschoven is, ga ik met mijn voetjes omhoog in de relax stand en mag ik kijken naar knappe mannen in de meest fantastische outfits die het daglicht niet kunnen verdragen en zien hoe slechte mensen eindelijk hun verdiende lesje leren in werelden die gewoonweg niet bestaan. Kijken naar Superhelden die echt de wereld redden, sprookjesfiguren en fantasierijke wezens die alles neer kunnen zetten met alles eindigend in een happy end. Ik hou ervan.

Alles is natuurlijk fake en fictie. maar daar waar ik de zogenaamde “jank en romantiek” het liefste oversla, geloof ik wel in knappe prinsen en superhelden, ik heb er namelijk thuis zelf één.

Einde van de avond, teevee uit, op naar mijn eigen fantasierijke dromenland.

Liefs,
Diana

Kinderen

Ik heb je lief, lief kleintje

Pauline

Ik zie je lopen, met je blonde haren en je knappe koppie. Je noemt jezelf superheld Bodhi en je hebt speciale knopjes om te kunnen vliegen en piewen. Je vraagt me of ik ook van die speciale knopjes hebben wil. Ik geniet. Ik geniet van jou, van hoe je bent. Ik realiseer me dat je een fantastisch ventje bent. Maar voel ook mijn tekortkomingen. Mijn tekortkomingen naar jou.

De keren dat ik niet naar je luisterde, terwijl je me al 10x geroepen had. De keren dat ik je afwees, de keren dat ik boos op je werd. En waarom? Waarom lief kleintje, je bent zo lief, zo onschuldig. Het spijt me.

Vandaag word je vier en stuur ik je de wijde wereld in. Ik laat je los. Ik mocht jou 4 jaar alles leren, je leren lopen, je leren praten, je leren fietsen. Ik mocht een basis leggen, een basis voor de basisschool, een basis voor de rest van je leven. Heb ik je wel genoeg geleerd? Genoeg aandacht gegeven, genoeg naar je geluisterd, genoeg lief gehad?

En oh, wat zou ik vandaag jouw superhelden knopjes graag gebruiken. Ik zou ze gebruiken om ons terug te zetten in de tijd. Dan zou ik alles over doen. Alles beter doen.

Lief kleintje, ik heb je lief. Ik heb je lief omdat je straalt met je stralende oogjes. Ik heb je lief omdat je geniet van het leven en omdat je de kleine dingen zo groot laat lijken. Ik heb je lief omdat je bent wie je bent.

Ik kijk naar jou met je blonde haren en je knappe koppie en ik realiseer, ik kon het niet beter doen. Je bent namelijk wie je bent en je bent fantastisch.

Kinderen

Ik ben drie en ik heb de regie

Pauline

Mijn driejarige wordt bijna vier, nog een week! Gelukkig duurt het niet lang totdat mijn tweejarige drie wordt. Want drie jaar is zo een leuke leeftijd. Ze zijn zo lekker gezellig en zitten vol levensvragen. Waarom, hoezo, waarom, waarOM, WAAROM?? Oh ja en ze schreeuwen nooit!

Wel moet je om kunnen gaan met het leven in constante angst. Je weet namelijk nooit of je de boterham van je driejarige wel op de juiste manier gesneden heb. Wil hij vandaag 4 stukjes? Wil hij het dubbel? Dubbel in stukjes? Je weet het nooit. En weet je het wel? Dan kan dat zomaar opeens weer anders zijn.

Ook moet je je eigen kijk op kindermode bijstellen. Of gewoon loslaten. Tot je kleintje drie werd, liet hij of zij zich nog kleden, met als resultaat een onschuldig en schattig kleintje. Een driejarige staat erop dat zij zelf haar kleding uitzoekt, met als resultaat een onflatteuze hippie die zo uit de jaren ’70 komt stappen.

Boodschappen doen ging altijd heel gemakkelijk, je kleintje zat in het karretje en viel een beetje af te leiden met wat boodschappen die je in z’n handen drukte. Een driejarige jat je boodschappenlijstje en bepaalt wat er in je karretje terecht komt.

Als je de deur uitgaat moet je minimaal 10 minuten extra rekenen, omdat ze werkelijk alles zelf willen doen! Zelfs bij het zichzelf in de autostoel wurmen, dien je je handen thuis te houden! Want O wee, als je een zetje onder de billen geeft… Dan moet ALLES opnieuw!

Tot hun derde jaar was manipulatie en onderhandelen nog niet in die kleine hersentjes opgekomen. Maar hé, ze zijn drie en hebben de regie! Ze zouden de beste advocaten en onderhandelaren ter wereld kunnen zijn! Ze bezitten je, ze dollen met je hoofd en je hebt zelf niet door hoe je bespeeld wordt…

Ja, een driejarige is fantastisch om te hebben! Elke dag speel je in een film, geregisseerd door je eigen driejarige. En het mooiste is dat de woordenschat van een driejarige de prachtigste zinnen kan uitbrengen.

‘Mama, ik blijf voor altijd bij jou!’

‘Mama, jij bent de allerliefste van de hele wereld!’

‘Mama, ik hou van jou’

Ik heb de beste regisseur!

Afbeelding peuter regisseur: Shutterstock

Uit met je kleintje, Uitstapjes

Ali Baba en de 40 rovers

Arno

Onze kinderen zijn gek op voorstellingen. Zelf voorstellingen geven, maar ook naar voorstellingen kijken. Vooral musicals doen het erg goed bij mijn zesjarige. Zij kan altijd weken nagenieten als we naar een musical zijn geweest. Heeft ze een cd-tje met de muziek, dan wordt deze binnen een maand helemaal grijs gedraaid. En de scenes die ze grappig vond, verteld ze aan iedereen die het maar horen wil.

Zulk enthousiasme moet je stimuleren, dus we nemen haar graag mee uit.

Dit keer gingen we naar „Ali Baba en de 40 rovers”. Wij hebben voor kleinere kinderen al een aantal voorstellingen van theater Terra gezien en kwamen altijd met stralende peuters weer thuis. Maar dit keer hadden we toch enige twijfel of de jongedame het leuk zou vinden. Voornamelijk omdat haar voorkeur uitgaat naar prinsesserige sprookjes, maar ook omdat deze voorstelling een 8+ label heeft, maar we besloten het erop te wagen.

Onze twijfels bleken onterecht. Vanaf het begin van de voorstelling zat ons meisje met een gelukzalige glimlach op het puntje van haar stoel. De spannende stukjes konden haar niet spannend genoeg zijn en hoorde ik haar nu echt al zachtjes een refreintje meezingen? Deze voorstelling was weer top, zoals we eigenlijk al van theater Terra gewend zijn.

Na de voorstelling, loodste mijn date me nonchalant langs het tafeltje waar cd-tjes werden verkocht. En aangezien ik haar de napret gun, luisteren we nu al het hele weekend naar de liedjes van Ali Baba en de 40 rovers. Ik zag haar zelfs al oefenen, om net zo te dansen als Morgiana.

Ali Baba en de 40 rovers is een van de bekendste en meest vertelde sprookjes ter wereld. Het verhaal komt uit de eeuwenoude Arabische sprookjes van 1001 nacht en Theater Terra heeft hier een compleet nieuwe familiemusical op gebaseerd. Echt een aanrader om je samen met je kleintje te laten betoveren door de sprookjesachtige wereld van 1001 nacht! Ali Baba en de 40 rovers is geschikt voor iedereen vanaf 8 jaar.

Kijk voor meer informatie en de volledige speellijst van Ali Baba en de 40 rovers op www.theaterterra.nl

Columns, Kind

De eerste keer naar school

Pauline

Lief kleintje,

Het is bijna zover en dan word je vier. Dan ben je geen peuter meer maar een kleuter. Dan moet je naar school, de basisschool. De ervaringen met het verlaten van je nest zijn in het verleden, op z’n zachts gezegd, niet echt positief door jou ervaren. Een jaar geleden wist je mij ervan te overtuigen dat een peuterspeelzaal volledig overbodig was. Hoezo, het is leuk om met andere kindjes te spelen? Jij kon toch gewoon thuis spelen met je zusje? En zo geschiedde het, je speelde nog een jaartje thuis. Met je zusje.

Maar nu, lief kleintje, nu is er geen ontkomen meer aan. Binnen een maand word je vier. En kindjes van vier gaan elke dag naar school. Ik weet dat het lastig is om te moeten luisteren naar de juf. En dat het lastig is om op je stoel te blijven zitten, aangezien je bij ons thuis nog geen 10 minuten aan tafel kan blijven zitten. En ik weet ook dat je het er helemaal niet mee eens bent dat je straks je eigen billen moet afvegen, maar je wordt nu eenmaal een grote jongen.

Vandaag heb je mij meerdere malen geprobeerd te overtuigen dat je later eigenlijk toch niks wilt worden. En dat je wel naar school gaat als je groot bent. En dat je niet één nachtje, maar nog heel veel nachtjes wilt slapen voordat je weer naar school gaat. Maar zoals ik al zei, lief kleintje, je wordt een grote jongen.

Blijkbaar heb jij je knop omgezet en het begrip ‘grote jongen’ op je eerste wendag wel heel letterlijk genomen. Je nam de schooltijden nogal flexibel of misschien dacht je dat je inmiddels wel genoeg geleerd had om Spiderman te kunnen worden. Halverwege de ochtend vond je het namelijk wel mooi geweest en ben je hem gesmeerd. Maar, lief kleintje, dat vindt de juf niet zo leuk he!? Die wist namelijk niet dat jij tegenover school woont en de weg naar huis op je duimpje kent.

Dus lief kleintje, als je straks weer gaat wennen in je nieuwe klasje, wil je dan alsjeblieft wachten totdat ik je weer ophaal? Want ik kom echt hoor! En als je dan toch op school bent, leer dan meteen even rekenen, lezen en schrijven zodat je later behalve Spiderman ook dokter, brandweerman of papa-blogger kan worden.

Leer om te beginnen in ieder geval alvast een kwartiertje op je stoel te blijven zitten en zelf je billen af te vegen.

Kusje,
mama