‘Zeven vette en zeven magere jaren’ zei mijn moeder altijd verwijzend naar het bijbel verhaal over Jozef uit het boek Genesis. Hij die na 7 jaar vol oogst 7 jaar hongersnood en andere ellende over zich heen kreeg.
Het is deze maand precies zeven jaar dat de rechtbank mijn huwelijk ontbond. Ik vond scheiden een heel heftig ‘rouw’ proces. Naast mentale instabiliteit en gemis liep ik ook met praktische zaken tegen dingen aan. Vanaf dat moment was er niet meer automatisch altijd een ‘oppas’ thuis en ik had, om maar iets stoms te noemen, even geen idee hoeveel eten ik moest koken.
We gooien er maar even wat cijfers in: 3 op de 10 vijftienjarigen wonen niet meer met beiden ouders samen thuis. 70% woont bij de moeder (de laatste drie jaar gaan bij mij de oudste vier om het weekend naar hun vader). Toen ik ging scheiden was de jongste van het toen nog viertal nog geen 1 jaar en de oudste net 7 (ja daar is hij weer) jaar.
Ook al doen de kinderen het geweldig en zijn ze allen voor zover ik weet in goede gezondheid, het was toch terugkijkend een soort van overleven. Het was best pittig om grotendeels in mijn eentje voor 4 mini mensjes te moeten zorgen die nog volledig afhankelijk waren van mijn zorg, bescherming en liefde. Daarbij kwam er drie jaar na de echtscheiding nog een mini me, die niets anders had en heeft dan een moeder en 1 half broer en 3 halfzussen. Wat een geluk! Wat een verdriet…. Weer een kind in een gebroken situatie. Mijn moeder, mentaal en praktisch mijn vangnet, werd ernstig ziek en stierf. Mijn werkgever ging failliet. Oud zeer bleef etteren. En in dit alles vergat ik mezelf. Een zware burn-out volgde en reuma vlamde op. En ondertussen was ik nog 24/7 (hallo daar ben je weer) taxichauffeur, verpleegster, schoonmaakster, kok, en geldboom. Met nauwelijks een vangnet. En nee dit was geen opsomming van mijn zieligheid, want God wat ben ik toch een rijk mens met die vijf! Lucky me!
Ik heb geen spijt van de scheiding, maar wel teleurgesteld dat het allemaal zo gelopen is, want toegeven ik droom nog steeds over huisje, boompje en beestje in een setting waar een gemiddelde Amerikaanse Netflix film mager bij afsteekt. Toch blijf ik van mening dat een kind geen standaard vader-moeder gezin nodig heeft om veilig, liefdevol en geborgen op te groeien. Hoera voor de man/vrouw alleen, man-man, vrouw-vrouw en andere varianten! Maar na 7 jaren bikkelen ben ik er steeds vaker klaar mee: het leven van een gescheiden ouder is hard werken en toegegeven, vaak eenzaam. Er is geen klankbord of uitlaatklep. Beslissingen neem ik in mijn eentje en onzekere situaties moet ik zelf incasseren. Moe is pech. Om over de liefde maar te zwijgen.
Moraal van het verhaal: ik ben geen held maar één van die ruim een half miljoen eenoudergezinnen hopend op modder vette jaren. Geluk. Gezondheid. En exploderende liefde. Dat vijf en ik zeven mogen worden. Al is het alleen maar om na zeven jaar een nacht door te kunnen slapen.
Afbeelding: Bobex-73/Shutterstock