Terwijl andere ouders zich tijdens een 10 minuten gesprek volledig op de ontwikkelingen van hun kind storten, kijk ik om mij heen en denk ik ‘jeetje hoe krijgt zo’n juf dat toch voor elkaar?’ Hoe kan het dat zo’n juf 30 van die ongeleide projectielen in het gareel krijgt, ze hun spulletjes laat opruimen en dan nog in alle stilte ook?
En ik? Ik krijg het geeneens voor elkaar dat ze bij binnenkomst hun schoenen even netjes in de gang aan de kant zetten. In de gang! Dat kleine halletje van ons. De plek waar alle ellende en chaos begint!
Kunnen we niet een keertje ruilen?
Maar goed, laat ik voor één keer niet de schuld bij mijn kinderen neerleggen. Ik ben zelf namelijk ook best chaotisch.
Mijn bureau is één grote stapel van verschillende stapeltjes. En tussen al die stapeltjes van notitieboekjes, ongeopende post en folders die ik gebruik als informatiebronnen, zie ik een dobbelsteen, een paar strookjes met inlogcodes voor ‘zuluconnect’ (een oefenprogramma van school), een legoblokje, een leeg zakje M&M’s, een kletspot die we een halfjaar geleden van vrienden kregen en een stapel visitekaartjes. Serieus mensen, dit is een live-verslag van mijn bureau.
Wil je weten wat er achter mij gebeurt? Een stofzuiger staat mij vragend aan te kijken. Waarom staat dat ding niet in de kast? Ik heb een grote buffetkast waar de kinderen hun papieren en andere zooi in bewaren. Dat ding staat altijd open en de helft van de inhoud ligt vóór de kast. Waarom? De tafels liggen halfvol met prulletjes, Nintendo controllers, papiertjes, een schaar, een borstel… Nou ja, je hebt wel een beeld denk ik.
Ik werd onlangs gevraagd om mee te doen aan het programma ‘jouw vrouw mijn vrouw’. En buiten het feit dat de man helemaal niet wil ruilen van vrouw (aahh lief), zou ik me ook kapot schamen over hoe het er hier aan toe gaat.
Toch vraag ik me wel af, hoe anderen dat nou doen. Alleen het papier al. Mijn kinderen komen met tassen vol papier uit school. Een werkboekje van dit, een stencil van dat. Het één schijnt belangrijk te zijn, het ander niet. Maar welke kunnen mijn kinderen meestal niet vertellen. Juf, wat gaat daar fout? En waar laat je al die papieren en boekjes? Wanneer besluit je iets te bewaren of weg te doen? Wat is leuk voor later en wat kan regelrecht naar het oud papier.
Dat proces duurt hier gewoon altijd te lang, waardoor er overal stapeltjes verschijnen. Stapeltjes waar ik naar staar en niet weet wat ik ermee moet. Wat dat betreft is een frisse Marie Kondo blik in mijn woonkamer zo gek nog niet.
Maar helpt het voor langer termijn? Ik modder maar wat aan, het is leefbaar. Elke dag dragen we schone kleren, elke avond eten we een warme maaltijd. Aan de rand van de tafel, dat wel. Elke dag belanden de kinderen weer in bed. De rekeningen worden betaald. Meestal wordt het huiswerk van de kinderen op tijd gemaakt. Zo nu en dan gaat flink de bezem door het huis. Het lukt allemaal wel, maar het lukt niet om het echt netjes te houden. Je weet wel, zo’n constante serene rust om je heen.
Nou ja, dat weet ik dus niet. Wat ik wel weet, er is maar één oplossing. Het moet gedaan worden en ik ben daar (mede)verantwoordelijk voor.
En dus zet ik braaf maar weer eens de eerste aflevering Tidying Up with Marie Kondo aan. Om er vervolgens bij in slaap te vallen. En tijdens een aflevering ‘jouw vrouw mijn vrouw’ weer wakker te schrikken.
Om vervolgens achter de laptop te kruipen en al starend naar het scherm, alle stapeltjes om mij heen te negeren en dit blogje te tikken.
Afbeelding opgeruimde woning: ImageFlow/Shutterstock