Het duurt nog een aantal maanden en dan breng ik al mijn kinderen naar school. Geen ééntje die nog thuis bij mama zit, tenzij ze ziek zijn natuurlijk. Het meeste van de tijd zitten ze dan op school. Nu krijg ik wel eens de sociale vraag wat ik dan ga doen? Ga ik weer ‘een baantje’ zoeken? Ik heb immers genoeg tijd om te werken toch? Heel eerlijk, ik voel me nooit zo prettig bij deze vraag. Het geeft me een rotgevoel, het gevoel alsof ik niet thuis mág zitten terwijl mijn kinderen naar school gaan.
Ik heb me vaak genoeg een nietsnut gevoeld. Dat er dagen waren dat ik mijn huishouden weer niet op orde had, terwijl werkende moeders dat wel gewoon voor elkaar krijgen. Dagen dat ik echt mijn best moest doen om het allemaal bij elkaar te houden, terwijl een ander vroeg ‘wat doe je dan de hele dag?’.
Je weet pas hoe zwaar het thuisblijfmoederschap kan zijn, als je het zelf ervaart. Het is fantastisch, maar het is ook zwaar. Het is een zegen, maar het doet ook iets met je eigenwaarde. En vragen als ‘wat ga je dan straks doen?’, wakkert angst en onzekerheid aan. Want waarom moet ik daar een antwoord op hebben? En waarom is het zo lastig voor mij om daar gewoon een antwoord op te geven? Want ik weet wat ik ga doen als al mijn kinderen op school zitten.
Een antwoord geven is lastig omdat het antwoord wat ik heb, niet het antwoord is wat mensen graag willen horen. Om de een of andere reden moet je als mens iets bijbrengen. Jezelf nuttig maken en dat doe je door te werken.
Maar mijn antwoord is, ‘nee ik ga geen baantje zoeken als de kinderen op school zitten’. Ik blijf thuis. Waarom?
Omdat het kan! Ons gezin draait al een aantal jaar prima op het inkomen van mijn man. En dat zal ook wel blijven lukken wanneer al mijn kinderen naar school gaan. En natuurlijk zou een beetje extra wel lekker zijn. Het zou het leven nog makkelijker maken. Maar als ik mijn andere redenen afweeg tegen deze, dan worden we niet persé beter of gelukkiger van een beetje extra geld.
Een andere reden om thuis te blijven als mijn kinderen naar school gaan, is namelijk dat ik er ben. Ik ben er als ze ziek zijn. Ik ben er als ze vakantie hebben. Ik ben er als ze uit school komen. Ik ben er gewoon altijd, zonder hemel en aarde te hoeven verzetten.
En ik ben er niet alleen voor de kinderen. Noem me ouderwets, maar ik ben er ook voor mijn man. Ik ben er zodat hij zich volledig op zijn carrière kan richten. Hij kan thuiskomen en relaxen. Dat betekent niet dat hij helemaal niks doet in huis, hij helpt de kinderen met hun huiswerk, hij brengt ze naar bed. Wanneer hij mij in de keuken ziet, helpt hij ook. Omdat hij dat wil en niet omdat er nog van alles gedaan moet worden.
Ik blijf thuis, omdat ik dat wil. Ik voel me prettig bij deze situatie, ondanks dat ik continu druk van de maatschappij voel. Ik wil thuisblijven, ook wanneer de kinderen naar school gaan. Bovendien is het leven kort, ik wil genieten van de mooie dingen die mij in dit korte, maar vooral snelle leven gegeven zijn.
Dus wat ik straks ga doen als alle kinderen op school zitten? Ik ga ervan genieten!
