Mijn haar kort? Of half lang? Het is gedoneerd!

En toen was het kort. Intimi noemen het half lang.

Mijn kleine Prins bleek ziek. Ongeveer anderhalve maand na de diagnose, in januari 2014, heb ik een evenement opgezet, een “haarknip dag”. Deze beslissing ging niet over één nacht ijs. Hier heb ik serieus nachten van wakker gelegen. Ik wilde IETS doen, maar wat. Gevoel van machteloosheid overheerst wanneer je kind ziek wordt. Financiële middelen waren er niet, vrijwillig werk was geen optie, maar de lengte van mijn haar had ik wel. Ik ben geen wereldverbeteraar, maar wel iemand die graag iets bijdraagt.

Voordat mijn kleine Prins ziek werd, had hij een geweldige bos lang krullend goudblond haar. Hij was hier zelf, zo klein als hij was, enorm trots op. Eén persoon mocht en mag zijn haar knippen, dat is één van mijn beste vriendinnetjes en niemand anders.

DE dag. Iedere ouder met een ernstig ziek kind weet dat deze dag komt en een ieder beleeft het op zijn en haar eigen manier. Maar het is iets wat bij de opeenstapeling van verwerking komt. De dag dat je ziet dat het haar van je kind uitvalt. Bij mijn Prins zag ik het voor het eerst na een bestraling op de verkoever, zijn haartjes die in zijn bedje lagen gaven mij een golf van verschillende emoties en tegelijkertijd besefte ik dat ik diep moest adem halen en actie moest ondernemen.

Ik moest hem uitleggen dat zijn haren gingen uitvallen en hij een kaal hoofd zou krijgen. En tevens moest ik een noodoproep aan mijn vriendin doen. Dit alles moest op zeer korte termijn, want als het eenmaal begint…

Mijn dappere Prins heeft het nooit uitgesproken, maar ik zag aan zijn lieve snoetje dat dit het verlies van zijn trots was. Na meerdere keren uitleg heeft hij het “geaccepteerd”. De knipbeurt met daarop volgend een tondeuse was onvermijdelijk. Dat deed pijn… voor ons allemaal.

Actie! Ik wist het, ik ga dit doen. Mijn kleine Prins verliest zijn haren en ik ga ervoor zorgen dat over 14 maanden zoveel haren worden geknipt dat er minstens 1 persoon gelukkig van wordt. Ik heb de daad bij het woord gevoegd.

Hij wilde niet dat zijn eigen moeder haar haar ging afknippen, maar ik heb uitgelegd waarvoor. Mijn schat dacht dat men zou denken dat ook ik chemo heb gehad. Logica van een 5 jarige.

De bewuste “haarknipdag” was gevuld met mixed emotions. De lieve mensen die hun haar doneerden, de toppers van topstylistes, de lieve schat die haar locatie ter beschikking stelde en alle support en kinderen eromheen. Een vermoeiende, emotionele, geslaagde en liefdevolle dag die een enorme opbrengst leverde van maar liefst 17 haarvlechten.

Mijn vriendin en ik brachten, nadat we twee enveloppen met vlechten gevuld hadden, nog een laatste toast op de gezondheid van mijn Prins en een ieder die deze haren nodig hebben uit.

Liefs en cheers, Diana

P.s. alles is gedoneerd aan de stichting haarwensen.nl en haarstichting.nl