De uitspraak ‘wanneer een vrouw niet goed in haar vel zit verandert ze haar kapsel’ gaat niet voor mij op: ik overleefde al menig crisis met geelblonde, dood geverfde lang piekenhaar. Weliswaar ben ik nu op moment van schrijven brunette, maar dat had meer te maken met budgettechnische redenen dan dip waar ik al een poosje in zit…
Na een periode van sparen toog ik met mijn vrouwelijke viertal richting kapper. Bruin, glanzend en gezond was het doel. Het probleem is echter dat de enige waar ik tegenwoordig mijn haar aan toevertrouw 35 kilometer verderop zit en ik heb geen auto dus afhankelijk van openbaar vervoer. Even een uurtje of twee ‘relaxed’ naar de kapper gaat dus niet op dat ben ik al kwijt aan reistijd… Idioot hoor ik je zeggen en JA ik beaam het volmondig, maar na jarenlang teleurstellingen in de trant van TE groen, Te rood en andere stoplicht varianten (om over Te kort maar te zwijgen) leek deze laatste wanhoopsdaad wel verantwoord.
Ooit besloot ik als geboren brunette neigend naar zwart dat wat highlights in mijn saaie haar wel sexy oogden. Lang was BB mijn ultieme stijlicoon. Na een decennia highlights was ik ongemerkt blond geworden en leek ik meer de copycat van Corry Konings. Ik verlangde naar het nonchalante gevoel a la Jane Birkin, maar mijn eerste pogingen bij de plaatselijke kapper leverde een Shrek resultaat op in plaats van ‘je ne sais pas’…. Vier weken lang verliet ik het huis niet zonder muts en ik huilde huilde en huilde. Heimwee naar blond en alles beter dan groen.
We kregen koffie en de nieuwste Vogue terwijl mijn mini me’s luidkeels verstoppertje gingen spelen. In de ontspannende massage ruimte (imagine: gedempt licht en rustgevende achtergrondmuziek een spontane meditatie zou niet opgemerkt worden) besloten ze hun kappersambities op elkaar uit te oefenen en claimden de lege (en bezette) stoelen met elleboogstoten. Aan flesjes shampoo met een prijskaartje waar ik een week boodschappen van kon doen moest natuurlijk geroken worden flesje na flesje na flesje….. Het prikbord met hippe kapsels, gedomineerd door bekende vloggers die net zo in haarcrisis leken te zitten als ik gezien de voorkeur naar grijze verf, werd aanbeden als ware het een altaar (‘OMG mam, jij zit nu in de stoel waar vlogger X ook in heeft gezeten ieeeeeeeeew’). Over grijs gesproken ik ben er ook aan: sinds afgelopen herfstvakantie hoor ik ook bij de club ‘eerste grijze haar ontdekt het verval heeft toegeslagen PANIEK!!’ En laat ik grijs helemaal niet hip vinden nee zelfs niet met een vleugje roze. Ik spreek jullie over tien jaar vloggers.
Na tweeënhalf uur nagelbijten kon men opgelucht weer ademen: Jo&Co had left the building. Als ex blonde en nu bruine moeder gans met haar ontembare kuikens. Twee weken, wat tinten lichter en een financiële klap later kan gezegd worden dat ik er aan ben gewend. We sparen voor de volgende exorbitante uitgave die ik kan wegschuiven onder de noemer ‘de enige die mijn haar begrijpt dus geen andere optie’. Tot die tijd hoop ik dat ik geen grijze uitbarsting krijg. Ook voor de kapster.