Wanneer een kind op de wereld wordt gezet, ben je als ouder verantwoordelijk voor wat je je kind leert. Het is een vrij logische reactie van moeder natuur. Je zingt, je koestert, je praat… Net zo lang totdat je kindje zijn eerste woordje gezegd heeft. Het maakt niet uit hoe lang die twee kleine kleffe handjes aan je vingers hangen. Je hebt het allemaal voor je kindje over, zodat hij zijn eerste stapjes zetten kan. Je steekt zoveel tijd en zoveel energie in het opvoeden, allemaal om je kind klaar te stomen voor de kleuterschool.
De kleuterschool. De school waar je als moeder je gebreken leert kennen. Hoe stinkend je je best ook gedaan hebt die eerste jaren, er zijn een aantal dingen waar je blijkbaar faalde. Of in mijn geval, ik vond het niet zo leuk, ik had er de energie niet voor, of mijn kind luisterde gewoonweg niet.
Dus mijn vraag is nu, kan iemand mijn kleuter even leren…
Om zijn eigen kont af te vegen!
Hoewel de zindelijkheidstraining echt appeltje eitje was, blijkt het afvegen van zijn eigen bilpartij telkens weer een hele uitdaging. En deze uitdaging laat hij (uit luiheid) liever gewoon aan zijn moeder over. Het afvegen is een vaardigheid waarvoor je enige handigheid en toewijding nodig hebt. Het lijkt praktisch onmogelijk mijn kleuter deze vaardigheid aan te leren. Toch weerhoudt het hem niet om op school even lekker te poepen, met alle gevolgen van dien. Want daar is één probleempje, zijn moeder is er niet. En zijn juf (wat ik volkomen begrijp) doet niet aan deze handelingen.
Lees hier wat je moet doen als je kind met 4 jaar nog niet zindelijk is.
Om netjes zijn boterhammetje te eten!
Er komt een punt waar pindakaas snoetjes van grappig naar gewoonweg niet om aan te zien gaat. Of waar smakkend smullen van een schattig geluidje naar een smerig geluid gaat. Mijn kleuter heeft wat moeite met netjes eten. Ondanks al de energie die ik erin stak om hem met zijn mond dicht te laten kauwen. En ik snap heus wel dat er een beetje pasta of pindakaas op de wangen kan zitten. Maar mijn kleuter krijgt het voor elkaar om zijn beleg in zijn haren te laten eindigen.
Om hem af en toe zijn mond te laten houden…
Weet je nog, dat je niet kon wachten om zijn eerste woordje te horen? Nu stopt het gewoon niet meer. Ook niet wanneer hij echt zijn mond dicht moet houden. In de kring bijvoorbeeld. Hij ratelt maar door en ook nog door iedereen heen. Ik was ervan overtuigd dat het aan mijn opvoeding niet kon liggen. Want heb je enig idee hoe vaak ik hem gezegd heb zijn mond dicht te houden of dat hij op zijn beurt moest wachten? Om van het ge-shhhhht nog maar te zwijgen, ik ben er nog steeds licht in mijn hoofd van. Maar nu ik hem in zijn klasje zie, tussen alle brave kindertjes, begin ik toch te twijfelen.
Elke dag zie ik moeders hun keurige kleutertjes de klas in brengen en ze komen aan het einde van de dag weer net zo keurig uit school. Ik bewonder deze moeders, het is hen gewoon gelukt om hun kind klaar te stomen voor de kleuterschool. Vertel me jullie geheim! Of beter nog, leer het mijn kleuter even…
Afbeelding kleuter: Sharomka/shutterstock