Mijn lieve kind, ik hou ervan om je te zien groeien. Hoe je groter en onafhankelijker wordt. Hoe je verandert in een persoon met eigen ideeën en eigen meningen. Hoe je dingen aanpakt, hoe je met andere omgaat en hoe je jezelf neerzet. Ik ben zo trots! Maar ik ben ook verbijsterd.
Want mijn lieve kind, soms doet het een beetje pijn om je te zien groeien. Ik voel naast die vreugde ook zoveel steekjes. Twee tegenstrijdige gevoelens die daar samen zitten in mijn hart.
Mijn hart kan het niet aan. Je groeit sneller dan ik aankan. Stop de tijd, ik wil je voor altijd houden. Houden zoals je nu bent. Lief kind, heb je nog een klein momentje? Een klein momentje om klein te blijven?
Het voelt als de dag van gister. De dag dat ik je voor het eerst zag. Onze eerste kennismaking. Ik was euforisch, ik was verliefd, ik kon niet wachten om je helemaal te leren kennen. Hoe je zou worden als je later groter zou zijn? Ik weet nog dat ik uitkeek naar elke volgende stap. De spanning van nieuwe avonturen beleven, samen met jou. Maar nu, kun je nu alsjeblieft even stoppen, want je groeit sneller dan ik aankan.
We zijn nu hier, je bent allang geen kleintje meer. Elke dag verander je meer en meer in een persoon, in een mensje. Je kleine peuterkoppie krijgt volwassen trekjes. Je spekbenen worden lange latten. En je woorden worden wijzer met de dag. Ik zie zelfontplooiing, ik zie zelfverzekerdheid, ik zie onafhankelijkheid, ik zie kracht. Ik zie dat je meer en meer zonder mij kan. Ik zie je groeien, sneller dan ik aankan.
Maar dan zie ik je stralende lach, je energie en je levenslust. Ik zie je, met tranen in mijn ogen, maar ik zie je. En weet je lief kind, ik kan het aan, want ik groei gewoon met je mee.
