Het kind wilde varen. Hoopvol glansden haar ogen richting mij. Broer en zussen waren net een week naar Zuid-Frankrijk vertrokken met hun vader en mijn schuldcomplex (lees; geen papa, geen vakantie voor dit kind) werd aangewakkerd.
Dus togen we op de warmste juli dag ooit naar Amsterdam. Via een kortingssite had ik voor een hatseflats een kaartje kunnen scoren voor een uur dobberen door de hoofdstedelijke grachten. De meneer achter de kassa kwakte zonder een woord te wisselen een kaartje op de toonbank en ging toen weer verder met televisie kijken naar een programma dat alleen via schotel te ontvangen was en luidkeels door het hokje schalde. In de brandende zon sloten wij aan op de rij toeristen.
Na bijna een half uur wachten, volgens de site zou er om de 15 minuten een boot vertrekken, maar hey ik klaag niet het was immers ‘vakantie’, stapten wij op de boot. Welkom geheten door een kapitein die duidelijk zijn dag niet had en met norse blik ons twee zakjes met oordopjes toe stopte en zijn riedeltje toonloos opdreunde. Er was geen plek meer in de schaduw dus ploften de peuter en ondergetekende op een stoel bij het raam in de brandende zon. Onderweg hadden we al te horen gekregen dat het de laatste rondvaartboot zou zijn voor die dag omdat het onverantwoord was vanwege de hitte om nog te varen.
Wat mij betreft hadden ze deze vaart al mogen schrappen, want het bleek een ware overlevingsreis. De kapitein somde zonder enige interesse iets over afval en 19 vertalingen en ik plugde in. De Chinese toeristen waren te druk met selfies maken om maar iets van de omgeving te kunnen zien en de Italiaanse papa tegenover mij probeerde zijn puberdochter te entertainen die gedesinteresseerd was gaan liggen op de bank. Mijn eigen peuterpuber was op de stoel geklommen om maar iets van het uitzicht te kunnen zien. We dobberden op ons dooie gemak langs bezienswaardigheden die ik al lang had gezien en ik telde de minuten af. De peuter hing enthousiast (of wanhopig op zoek naar een frisse bries) uit het raampje en ik voelde mij de slechtste moeder ooit.
Na een uur die aanvoelde als twee uur en waarin we drie liter vocht verloren meerde we een aanvaring rijker (iets met keren en te weinig ruimte en toen bleek de kapitein niet zijn tong verloren, gezien de waterval aan scheldwoorden die volgden) aan op de eindbestemming. Bij de uittocht passeerde ik de verhitte kapitein die op zijn plat Amsterdams door de telefoon brulde dat ‘die zeik toeristen maar bleven zeuren over koud drinkwater en dat hij NU gekoeld water wilde’.
We snelden naar het station waar we drie drinkflesjes water kochten en in 1 keer leeg dronken.
De volgende keer wanneer er iemand wil gaan varen stappen we gewoon op de plaatselijke rondvaartboot. Iets minder spannend, maar wel socialer. En mocht het dan weer 40+ temperaturen zijn dan zijn we binnen 5 minuten thuis om verkoeling te zoeken en waar het water (bijna) gratis is.
Enfin, het kind is blij. Nu zeurt ze om giraffen kijken. We wachten de kerstvakantie af.
Afbeelding boot: Ekaterina Pokrovsky/shutterstock