Ruim 2 jaar ben ik een echte thuisblijfmoeder geweest. Eigenlijk voelt het nog steeds zo, omdat ik alleen onder schooltijden 3 ochtenden per week werk. Ik doe ook niet het werk waar ik voor heb geleerd. En?? Vind ik het wel prima zo?? Dat weet ik soms ook niet. Voor mijn schoolgaande jongens is het ideaal. Zij hebben altijd een moeder die na schooltijd thuis is. Zij kunnen sporten en afspreken wanneer ze maar willen. Maar is het ook voor mij ideaal?
Twijfelen doe ik altijd… ik weet nog dat ik het volgende schreef toen ik net was gestopt met werken:
Is het wel fijn altijd maar thuis te zijn en de kinderen bezig te houden en het huis schoon te houden? Ik heb het gevoel om ook steeds mezelf te moeten verdedigen. Dat ik moet verantwoorden dat ik thuis ben. Ik moet iets zinvols doen, naast de hoeksteen van de samenleving zijn. Anders voel ik me een nietsnut. Vandaag was ik met de jongste de eendjes aan het voeren. En wanneer iemand langs liep, dacht ik: “Ze denk vast, die heeft echt niets beters te doen”. En het erge is, dat het nog waar is ook!
Wie ben ik nu eigenlijk? Wie ben ik naast thuisblijf moeder? Ben ik een moeke! En als ik daar aan denk, dan denk ik niet aan de meest populaire vrouwen bij het hek. Ik denk aan de bemoeizuchtige moeders op het plein. De moeders die altijd te lang staat te zwaaien voor het raam van de klas. Het liefst tot groep 6. En waarom? Omdat ze natuurlijk echt niets beter te doen hebben. Echt niet omdat de kinderen het zo fijn vinden dat hun moeder een kwartier voor dat raam staat te springen….
De jaren dat ik thuis was, vond ik dubbel. Ik gebruikte altijd mijn man als excuses. “Ik ben thuis, want hij is veel in het buitenland”. En ook al is dat een van de redenen. Ik vind het ook echt prima. Ik heb tijd voor mijn gezin en hobby’s. En dat is wat ik het allerliefste doe. Ik zou soms alleen willen zeggen dat ik een carrière heb, omdat thuisblijfmoeder zo suf staat. Meer voor het gevoel van eigenwaarde.
“Je moet je eigen broek kunnen ophouden”. Zei iemand me laatst. Dat wordt in mijn geval een heel ini mini broekje dan. En dan denk ik: “Moet ik dan toch niet achter een echte baan aan?” Maar waarom?? Omdat iemand zoiets zegt?? Gisteren kwam iemand langs en wilde mijn beroep weten. Toen ik vertelde dat ik niet zoveel werkte, onderbrak ze me al om te zeggen dat “huisvrouw” echt niet meer voorkomt tegenwoordig.
Wat anderen ervan vinden weet ik niet.
Ik weet wat ik moet doen waar mijn hart ligt.
Waarom twijfel ik dan altijd?
