2016, het rampjaar van Jo&Co

Jo&Co, alleenstaande ploetermoeder van 5 kids die het leven niet zo serieus neemt, maar wel serieuze zaken tegenkomt in de uitdaging die het leven heet. Studeert, solliciteert en filosofeert.

Beste 2016, 

Eigenlijk wilde ik een smekende brief schrijven aan 2017 in de trant van ‘please be good’, maar het voelde als de goden verzoeken. Dat ik orakel over het rampjaar 2016 en dan aan het einde van 2017 moet concluderen dat ‘2016 best een goed jaar was vergeleken bij 2017’. Zie hier mijn ‘doemdenken’ modus. 

Want een rampjaar was je 2016. Het zwaarste jaar van mijn leven. Tot nu toe. Zullen we dat zo houden? Ja? Dat je dan op eoa manier toch memorabel was met deze titel. Dat je boven al die eerdere 35 jaar uitsteekt en al die jaren die daarna hopelijk komen. Hoop dat geen enkel ander jaar je kan evenaren. Deal? 

Omdat ik best wel een positief mens ben, tenminste dat claim ik als mijn insteek, wil ik je allereerst bedanken. Het jaar dat mijn jongste zich ontwikkelde van een afhankelijke baby tot prachtige dreumes met een ontwapenend karakter. Ze ging lopen en ontdekte de wereld. Het jaar dat mijn puber naar de middelbare school ging (tweetalig vwo zei ze trots!) en ik mij ook een beetje brugpieper waande als moeder van een middelbare scholier ging er een wereld voor mij open; mijn portemonnee kreunt nog na. Het jaar waarin ik na jarenlang niets ineens iets ging doen aan mijn eigen Villa Kakelbont. Ik begon aan een opleiding en haalde prima cijfers. Op de laatste dag van jou 2016 zwom de terrorist en sloten we voorlopig de periode ‘zeven jaar wekelijks langs het zwembad alle porien uit je lijf zweten en doodvervelen aka frustreren’ af. 

Maar bovenal beste 2016 was je het jaar van afscheid nemen. Ik verloor de belangrijkste vrouw in mijn leven na 22 maanden ziekbed. Longkanker. 59 jaar werd ze. En ik begroef niet alleen mijn moeder, maar ook de vrouw van mijn vader en de oma van mijn kinderen. Mijn ‘oppas’ als ik aan het werk was. Mijn ’tuinvrouw’ (ook al knipte je de klimop te kort af mam). Mijn geweten. Backup in praktische en emotionele zin, social talk en een stukje verleden. We namen afscheid van haar op schrikkeldag. De zon scheen fel het was hartje winter. Nooit had ik de impact van een moeder verliezen kunnen inschatten. Zes weken later verloor ik mijn baan. Op mijn 36e verjaardag. Maandenlang zat ik in een juridische procedure zonder inkomsten naar mijn werkgever en UWV. Ik at van de voedselbank en huilde om de rekeningen. Eten. Kleding. Studies. Verjaardagen. Ik huilde om alles. Ook om al die lieve gebaren, woorden en initiatieven die ik kreeg vaak onverwacht of via social media. Ik heb oprecht het beste in de mens mogen ervaren. 

Verlies hoort bij het leven beste 2016 dat besef ik iedere dag. Maar je ontnam niet alleen mijn moeder, mijn baan, mijn maatje, (en ons konijn Belle maar dat klinkt zo fout in deze opsomming ook al voelde ze als een gezinslid), maar ook een stukje Jo. Ik kon niet meer incasseren. Kreeg geen energie meer terug. Ik gaf en gaf maandenlang. En zo werd iedere tegenslag gegoten in een saus negativiteit. Ik sloot mij steeds meer af en opende mij niet meer. Openen maakt kwetsbaar. En was ik al niet tot diep in mijn hart geraakt?! 

Dat wat ik niet durf te benoemen maakt kwetsbaar. Het zijn er 5. Vijf redenen om van 2017 een prachtig jaar te maken. 

Beste 2016, van mij mag je snel een herinnering worden. Wil je 2017 influisteren een beetje goed voor mij te zijn? Want ik geloof oprecht dat jij van aard niet slecht ben. Om mij heen gunde je anderen prachtige ervaringen. We lagen elkaar alleen niet zo. En toch hebben we het 366 dagen met elkaar volgehouden! Laten we afscheid nemen en elkaar het beste gunnen. Daarom 2016, dat je een keerpunt mag zijn. Zodat ik de komende vijftig jaar nog aan je mag denken als het jaar waarin ik besefte en voelde dat het roer om moest. En dankzij dat inzicht in 2017 mocht gaan opbouwen. Dag 2016. Tijd om afscheid te nemen. 

Liefs,

Jo