Het avondeten kan bij ons alle kanten op gaan. Het kan super gezellig zijn en iedereen eet goed van zijn eten, dan eten we patat. Of het is één groot drama, een fiasco, een chaos. Dan eten we broccoli, spruitjes, andijvie of bietjes… of een ander soort groente. Op het moment dat we de zesjarige zover hebben om een hap (lees: een ienie-minuscuul hapje) van haar eten te proeven, hangen de andere twee ondersteboven aan hun stoel, of erger nog, liggen ze onder de tafel. Als we ze dan eindelijk allemaal weer op hun plek hebben en eraan toe zijn gekomen om zelf een hap van ons eten te nemen, is het koud geworden.
Nee, het valt niet mee om aan ieders wensen te voldoen. Wat het nog het meest ingewikkeld maakt, is dat iedereen andere wensen heeft. De één wil patat, de ander wil pannenkoeken en als ik de man aan het woord laat, komt er soep of kip tandoori op tafel te staan. Nee, het zijn stuk voor stuk verschillende, en in mijn ogen moeilijke, eters.
De zesjarige
Als de zesjarige in de middag vraagt wat we ’s avonds eten, is eigenlijk geen enkele antwoord het juiste, want alles is vies. Er is voor haar maar één goed antwoord: patat met spinazie à la crème. Bij groene dingetjes gaat ze gillen (behalve bij spinazie à la crème). Bij groene groente gaat ze gillen (behalve bij spinazie à la crème). Bij rode ook. Pannenkoeken moet ze niet, want daar zitten harde randjes aan. Poffertjes mogen daarentegen wel (van hetzelfde beslag) gebakken worden. Het Diva-gedrag is overigens niet terug te vinden in hoe ze haar eten eet. En het bestek kan na het eten weer regelrecht de la in, want eten met je handen gaat haar prima af.
De peuter
Voor de peuter hebben we dubbelzijdig plakband nodig om hem een schrale 5 minuten aan tafel te laten zitten. Nee, hij is meer van het lopend buffet. Een hapje hier, een hapje daar. Proeven is wel één van zijn kwaliteiten, tot rauwe ui en prei aan toe. Inmiddels weet hij wel wat eten met je doet. Hij vertelde me laatst dat ik beter niet meer kon eten, want ik werd wel erg groot… En bedankt!
De minipeuter
De minipeuter is een bodemloze put. Één van de eigenschappen die ze van haar moeder heeft. Haar bord kan niet snel genoeg gevuld worden. Na wat gecommendeer over eten op haar bord en het vlees snijden, begint ze heerlijk aan haar maaltje. Het liefst met macaroni of rijst. En vaak gaat het bordje tot de laatste korrel leeg. Maar er zijn ook zeker gerechten waar ze niks van moet hebben en dan begint ook de minipeuter hierin wat Diva-gedrag te vertonen…
Oh wat een geweldig stuk weer! Ik heb geen moeilijke eter gelukkig
Oohhh, ik wil ook makkelijke eters! Lijkt me zo makkelijk. 😉
O zo herkenbaar. Dochterlief van 7 roept ook bij voorbaat dat alles vies is. Maar gelukkig eet ze daarna redelijk, Rode saus bij pasta laat ze dan wel staan en uien en prei krijg ik er echt niet in.
Dreumes daarentegen wil alles hebben, maar wat groen is eet hij niet op, na veel aandringen toch een paar stukjes groente. Niet dat hij het niet lust, maar gewoon een leuk spelletjes nee kunnen zeggen. Maar als er pasta op zijn bord ligt, dan eet hij bijna net zoveel pasta als wij. Manlief klaagt altijd dat het te weinig is wat hij krijgt, de aansteller, als ik meer maak dan blijft het liggen. Of hij begint ’s middags al zijn waardering uit te spreken door over patat te beginnen bij de kinderen……Ahhh avondeten!!!
Ben ik blij dat jij mij vertelt dat het overal hetzelfde is!
HAha! You are not alone 😉
Zó herkenbaar! Mijn (bijna 6 jr) dochter is ook zeer bedreven in het eten met de handen, vindt veel vies (vooral groenten) en kan niet recht blijven zitten aan tafel. De peuter is er ook één van het wandelende buffet…. Pfff, konden we elke dag maar patat eten!
Echt een Bourgondiër qua eten met handen. Geen idee waarom want ze krijgt toch echt bestek…
Ik zeg maar één ding: staafmixer
Thank God! Ik heb twee dochters en een oppasmeisje die alles lussen. Sterker nog hoe groener en gezonder hoe beter, al is patat ook wel lekker natuurlijk. Bij ons is eerder de vraag hoeveel mag een kind eten. Hier dus drie bodemloze putten. Succes in de strijd. Ik geniet nog even van deze strijdloze momenten met mijn 7,6 en nog geen 1 jarige (oppasukkie)