Vanavond begint er weer een nieuw seizoen van Jo Frost Nanny on Tour. Leuk, kunnen we weer met z’n allen gaan bitchen op Jo Frost over hoe zielig het wel niet is om die kleine tere zieltjes op de trap te zetten. Helemaal alleen, afgesloten van de woonkamer waar alle shit gebeurt.
Want dat is wat we er tegenwoordig van vinden toch? We vinden het zielig. We vinden het fout, om zo over de behoeftes van je kleintje heen te walzen en te negeren. Och wat doet dat pijn om te zien.
Ik zal het niet ontkennen. Het gaat ook door mijn hoofd. Arm kind, geef het gewoon een knuffel, een kus en klaar. En toch behoor ik niet tot de anti-Jo-Frost groep. Ik behoor daar niet toe, omdat ik weet dat dit soort scenario’s in de praktijk heel anders uitwerken, dan hoe ze zich in mijn hoofd afspelen.
Maar tot welke groep behoor ik wel? Behoor ik tot de groep autoritaire ouders? Misschien hoor ik meer bij de democratische oudergroep? Ik zal er maar meteen mee voor de dag komen.
Ik behoor tot de ‘ik probeer vandaag zo min mogelijk te schreeuwen’ groep.
De ‘oké laten we er vandaag een leuke dag van maken, ik doe mijn best’ groep.
En zo nu en dan behoor ik tot de ‘wie zijn deze kinderen en waarom maken ze al die bende in mijn huis?’ groep.
Maar als ik Jo Frost gekeken heb, heb ik altijd de neiging om een ‘moeten we niet weer eens gewoon gaan opvoeden?’ groep te beginnen.
Want is dat niet gewoon wat het is? Zijn we te soft geworden. Willen we niet alle problemen weg knuffelen? Of negeren, wat overigens zo nu en dan verdomd goed werkt.
Ik denk niet dat het allemaal zo zwart wit is. De deelnemers in dit programma hebben over het algemeen structuur nodig, de kinderen én de ouders. Ze hebben een handvat nodig, een duwtje in de goede richting.
En hebben we dat niet allemaal weleens nodig? Want soms vraag ik het mij serieus weleens af, wat the heck er toch mis is met mijn kleintjes? Ik kan die kleine etterbakken af en toe wel achter het behang plakken. Sorry, maar die vijf minuten op de trap zijn soms gewoon nodig. Voor mama. Om tot bezinnen te komen. En daar is de anti-Jo-Frost groep het vast niet mee eens.
Zoals ik al zei, dat hele opvoeden is niet zo zwart of wit. Er bestaat ook nog zoiets als gevoelens. Bij je kleintje, maar ook bij jezelf. En ja, soms slaan die gevoelens weleens door naar een ‘ik vreet je op, want je bent zo stout maar ook leuk’ bui. En soms slaat ‘ie weleens door in een ‘en nu ben ik er helemaal klaar mee, allemaal opzouten’ bui.
De ‘ik ben ook maar een mens’ groep. De ‘ja ik voel me regelmatig schuldig’ groep.
Al met al probeer ik ze gewoon op te voeden. Niet volgens een boekje, maar met gevoel. En misschien af en toe wel een beetje Jo Frost.
De ‘welkom in de realiteit’ groep. Laten we gewoon maar weer eens gaan opvoeden.
Nou we hebben in ieder geval een soort van groep want ik val er precies in bij jou ;). Ik zou willen dat het me zou lukken met knuffelen en alleen maar positief zijn naar mijn kinderen, als zij mij dan eens een nachtje laten doorslapen. Ik vind het heerlijk om naar Jo Frost te kijken, ben het niet met alles eens maar zoals je zegt, deze gezinnen hebben structuur nodig. Die zijn ergens van de weg af geraakt en we moeten toch toegeven dat ze het meestal na een stuk beter doen dan voor Jo Frost nietwaar?
Ik ben het helemaal met je eens. Zelf denk ik alleen wel dat ik misschien in de autoritaire groep hoor. Ik vind Jo Frost geweldig, totaal hoe ik het ook doe en wil doen met mijn eigen baby. Ik hou niet van dat ‘nee dat mag niet.. Ach toe maar’. VERSCHRIKKELIJK. 5 minuten op de trap, ik snap echt niet wat daar zielig aan is? Ik ben dol op kinderen en vooral op die van mijzelf (;p) maar kinderen mogen van mij inderdaad wel weer eens gewoon wat netter opgevoed worden. Regels zijn regels en als deze gebroken worden dan hangt daar een consequentie aan vast. Punt.
XX
Ik was vandaag met mijn gezin in de 1e uitzending en ik moet zeggen ik heb er heel veel aan gehad. Ik had echt even hulp nodig en dan t liefste van haar. Jo is een super vrouw!
Ik ben best wel fan van Jo (en van Tanya Byron in The house of The Tiny tearaways). Op welke post is het programma? Ik vond dit niet terug bij ons.
ik vind jo ook zo nu en dan gewoon heel goed reageren ik zelf heb helaas geen trap maar wel een hoek daar waar ze mag gaan staan of zitten ze is nu 3 jaar dus de peuterpubertijd is helaas nu aan gebroken slapeloze nachten omdat mevrouwtje dan denkt van ik heb genoeg geslapen ik wakker dus jij ook wakker en het liefste nog de hele buurt als het kon en krijgt ze dr zin niet dan is idd de hele buurt wakker en het is soms zo moeilijk om je dan rustig te moeten houden en maar te slikken of negeren maar zo dra dr driftbui voor bij is is het echt een heerlijk kind maar het slapen wil gewoon weg totaal niet lukken van alles geprobeerd en nu laat ik haar gewoon wakker tot ze in slaap valt