Ik ben er! Ik ben erin beland. Mijn kinderen vragen steeds vaker of die of die mag blijven logeren. En ik snap het, ik vond het vroeger altijd fantastisch als er een vriendinnetje logeren kwam. Of wanneer ik bij een vriendinnetje slapen mocht. Filmpje kijken en kletsen tot diep in de nacht. En ik kan me geen boze ouders, die vonden dat we echt moesten gaan slapen, herinneren.
Ik snap dus echt wel dat mijn kinderen er om vragen, dat ze het leuk vinden dat er een logeetje komt.
Ik vind het zelf alleen zo verschrikkelijk. Waarom maak ik er zo een probleem van? Waarom vind ik het zo a-relaxt? Om te beginnen, mijn kinderen naar bed brengen sucks, helemaal als daar dan ook nog een logeetje bij is. Willen mijn kinderen echt aan hun vriendjes laten zien hoe het er bij ons aan toe gaat? Ik bedoel, met een logeetje in hun kamer gaan ze echt niet sneller slapen of zo. Sterker nog, monsters worden het!
Voor de honderdste keer ze terug naar bed sturen, probeer ik in het bijzijn van het logeetje nog een beetje op een vriendelijke toon te doen. Maar waarom zou het nu wel lukken, als het normaal al geeneens lukt. NAAR BED JULLIE! balkt er plotseling uit mijn mond. En opeens laat ik mijn werkelijke aard zien, ook aan het logeetje. Niet leuk. Gewoon echt niet leuk.
Hoe deden mijn ouders dat vroeger dan? Zoals ik al zei, ik kan me geen boze ouders herinneren.
En ja hoor, dan gebeurt natuurlijk het onvermijdelijke. ‘Ik wil naar huis’… Ja, ik wil eigenlijk ook dat je naar huis gaat, maar het is middernacht en ik ga je ouders echt niet bellen op dit tijdstip.
GA GEWOON SLAPEN! Schreeuw ik van binnen, maar ik bijt nog maar eens op m’n tong. Want nu weer mijn ware aard tonen, zal de situatie geen goed doen.
En ja hoor, ze slapen! Eindelijk, mijn avond kan beginnen. Oh wacht, het is 01.00… Nou ja, één voordeel, de kinderen zijn zo laat gaan slapen dat ze morgen vast niet om 07.00 naast mijn bed staan.
Boy was I wrong!
06.00: ‘Mam ik ben wakker! Mogen we chips? Mogen we buiten spelen? Mogen we verven dan?’
Na een nutteloze poging ze terug naar bed te sturen, weet ik dat het onbegonnen werk is. “Zet Netflix maar aan!”, dan draai ik me nog even om.
Maar om 09.00 wordt het ze teveel, de moeheid slaat toe en het grommen begint. Ik kan honderden verwijten naar hun hoofdjes slingeren, maar ook dat is onbegonnen werk. Er is maar één ding wat ik hieruit kan concluderen; geen logeerpartijtjes meer!
Totdat de puppyogen mij weer aankijken met de enthousiaste vraag, mag die of die blijven logeren? En ik weer terugdenk aan vroeger, hoe leuk dat was!
Hoe deden mijn ouders dat toch?