Halloooooo mensen aka YouTubers of aanverwant ik weet gewoon het verschil niet, maar hallo dus.
En daarmee bedoel ik niet de zoveel duizend k accounts ENZOvoort, maar jij puber of net puber af die je hele normale leven tot in de details op YouTube gooit en deelt met duizenden volgers die net zo’n normaal leven leven als jij, maar niet worden gevolgd door zoveel duizend… enfin, je snapt ‘m wel.
Laten we voorop stellen dat ik hopeloos ouderwets ben dus die inkopper geef ik je alvast. Ik ben gebouwd in 1979 en geboren in 1980 het tijdperk dat je nog naar je buurvrouw liep om te bellen (telefoon met draaischijf), de tv (met antenne) alleen aanging op zondag (3 zenders) en een computer net zo eng was als je eerste rijles. Ik kan nog iets orakelen over de Berlijnse muur en de walkman, maar ik denk toch dat je niet weet wat dat is en toegegeven het leven is tegenwoordig een stuk makkelijker zonder.
(En ik hou van jullie allemaal niet alleen omdat mijn dochters verliefd op jullie zijn, maar ook omdat jullie met je zoektocht naar jezelf mij zo doen denken aan mijn eigen kids, postnataal weekdier die ik ben. Dus beschouw dit betoog als goed bedoeld en niet als aanval).
Ik maak mij een beetje zorgen om jullie, omdat jullie alles maar ook alles lijken te willen delen met het “World Wide Web”. Dat wat eigenlijk helemaal niet zo bijzonder is en wij allemaal hebben doorstaan of gedaan. En ik snap het, want man o man wat gaan die grote vloggers hard, jullie idolen, ze cashen en worden vereerd als ware het iemand die de Nobelprijs heeft gewonnen (dat was een beetje sarcastisch maar hey lees het maar als een grappige noot). Overigens, vol bewondering hè, want dat wat zij via hun vlog voor elkaar krijgen financieel lukt mij niet hoor, kansloze werkloze die ik ben.
Over die idolen heb ik ook wel mijn vraagtekens hoor… Een 19 of oké 20 jarige die op internet vertelt over zijn eerste keer vind ik een beetje sneu. Begin daar pas over na de 650e keer doorhalen en vele andere vormen/dingen geprobeerd te hebben nog eens. En op beeld brullen, ik vond ’t wat geforceerd, maar oké ik mis soms een gevoelige snaar, dat je de reden van je breuk met meisje (e)X niet wil delen na duizend keer vragen en speculeren van je volgers is natuurlijk wel een beetje achterbaks. Want als je alles deelt, moet je ook delen dat wat echt raakt en niet oppervlakkig is. Overigens, ik zag dat zij ook een vlog is begonnen. Toch lucratief zo’n ex zou ik in haar plaats zeggen. Gadgets uitproberen onder luid gegil (‘omg OMG Ja JAA’) vinden je toekomstige kinderen echt niet leuk om terug te zien (misschien hebben zij dezelfde perverse associatie). En als er iets tussen zit wat gewoon helemaal k** is, wil je dat net zo enthousiast vertellen ook al is merk X de sponsor van de maand? En klagen over volgers die jouw post verzieken met ziektes en dreigementen hoort er helaas bij. Mensen met een beperkte hersencapaciteit zijn van alle dag (helaas!), deleten en blokkeren. Negatieve aandacht is ook aandacht.
Het moet geen epistel worden dat je amper doorgeworsteld krijgt, dus ik ga er een einde aan breien. Wat ik eigenlijk wil zeggen is leef wat meer offline. Want die dingen die jullie spectaculair delen, hebben wij ook gedaan; de wereld verkennen en je eigen identiteit ontwikkelen. Ga anoniem het sociale leven in en ontmoet mensen die JOU leuk vinden ipv JOUW POTENTIËLE VLOG kansen. En ben je overtuigd van jouw Unique Selling Points zet die vooral in, maar please duik niet in die eenheidsworst.
Ik kan nog iets zeggen over mama’s die hun knutselende dochters laten vloggen, zodat heel Nederland nu weet hoe je slijm maakt (namens mijn vloerkleed een dikke middelvinger). Begeleid door een mannelijke Voice over die klinkt alsof ie kleine meisjes zijn busje in wil lokken. Maar dat vinden jullie niet interessant (ik ook niet, maar volgens mijn dochters 5000 mensen wel) en vergt te veel nutteloze leestekens en is eigenlijk gewoon een mening (een YouTube verbod wat mij betreft). En mochten jullie willen weten hoe ik sommige details zo haarfijn weet: van ’s morgens vroeg tot ‘s avonds laat, mits ik Co hun gang laat gaan, hersenspoelen jullie mijn kroost. Maar soms moeten ze spelen van mij. Of gewoon vervelen. Huiswerk maken. Zonder telefoon. Dat heet leven. Offline. Loedermoeder die ik ben.
Overigens, maak je niet druk dit schrijven zal slechts met een beetje geluk een paar honderd lezers bereiken een futiliteit bij jullie aantal volgers. En als ik zou gaan vloggen aka YouTuben zal dat alleen maar gevolgd worden door YouTube verslaafden gok ik zo en spammen met filmpjes over mijn falende opvoed skills, huishoudelijke capaciteiten (waardeloos) en de dagelijkse trip naar de super (als die wil gaan sponsoren, wil ik het nog wel overwegen) net als (bijna) iedere moeder die worstelt.
Geef nooit je dromen op, maar vergeet niet om te leven zonder camera. Ga met je vrienden bankhangen zonder, ga belletje lellen zonder, knuffel dat nichtje met hoog schattigheidsfactor zonder, flirt zonder, vloek zonder, ga naar de wc zonder, doe je make-up zonder, de je moeder die net uit bed komt confrontatie zonder, shoppen zonder. Gewoon, zoals ieder mens doet offline.
Een bezorgde knuffel,
Jo
Afbeelding: Shutterstock
Amen!