Je kind huilend achterlaten

huilen kind afscheid

Mijn kinderen gaan graag naar school. Heel soms hebben ze een ochtendhumeurtje, maar eigenlijk is er niet veel voor nodig om ze enthousiast te krijgen om lekker naar school te gaan. Gelukkig maar.

Tot laatst. Toen begon de kleuter thuis al een beetje te mokken. En op de weg naar school (die is niet lang) veranderde dat mokken in hysterisch gekrijs.

Ik probeerde het een beetje te negeren. Wat overigens vrijwel onmogelijk was, aangezien hij drie turven van mijn oor een onvoorstelbaar hoge frequentie uit zijn strot liet komen. Maar ik deed mijn best geduldig te blijven en knikte en verzuchtte wat naar de andere ouders die mij apegapend aankeken, terwijl ze hun eigen brave bloedjes naar hun klasjes brachten. 

Ik begreep niet zo goed wat mijn kleuters probleem was. En eigenlijk wilde ik het ook niet weten, ik wilde hem zo snel mogelijk bij de juf droppen, aangezien er nog een kind naar haar klas gebracht moest worden.

En zo deed ik dat ook. Terwijl de juf mijn kleuter vasthield, trok ik mezelf los en haastte mij weg. Zijn geblèr werd nog wanhopiger, maar toch besloot ik zonder achterom te kijken het lokaal uit te vluchten en ik liet zelfs de gedachte ‘zoek het uit’ toe in mijn hoofd.

Totdat ik buiten kwam en tegen een muur aanliep. Een muur van schuldgevoel. Hoe had ik zo harteloos weg kunnen gaan? Zonder om te kijken, zonder blikken of blozen heb ik hem daar aan zijn lot overgelaten. En de juf ook.

Heb ik nu voor altijd zijn vertrouwen in mij kapot gemaakt? Wat voelde ik mij een slechte moeder, ééntje die zo haar kind achterlaat.

De hele ochtend heb ik aan mijn mannetje zitten denken. En een beetje bang was ik om hem weer onder ogen te komen. Zou hij me nog aankijken na wat ik hem had aangedaan?

Zou hij überhaupt nog mee naar huis willen?

En dus stond ik met kloppend hart met smacht op mijn kleuter te wachten. Met een blij hoofd kwam hij naar me toe gerend. Ik kon hem nog geen gedag zeggen, of hij vroeg me al of hij met zijn vriendje mocht spelen.

‘Maar lieverd, gaat het wel goed met je? Wat was er vanmorgen met je aan de hand?’, vraag ik hem een tikkie bezorgd.

‘Oh, ik wilde als eerste door de deur maar dat lukte niet’, antwoordt hij nonchalant en alsof het de normaalste zaak van de wereld is.

Ach ja, en zo heeft mijn moederhart zich weer een ochtend druk gemaakt om… ja om niets eigenlijk.


opvoeding kind

Origineel gepost november 2015
Update: november 2021

Afbeelding huilend kind: Shutterstock

Previous ArticleNext Article

3 Comments

  1. haha, wat leuk! Zoals je het schrijft tenminste. Als je jezelf een ochtend druk hebt gemaakt dan is het natuurlijk niet leuk. Ik herken het wel, jezelf druk maken om niks.

  2. Goed,dat weet je dus ook weer. Het ochtendritueel verliep anders dan verwacht blijkbaar. Heerlijk!