“Mama, wat eten we vanavond?”
Er was een tijd dat ik een serieus antwoord op deze vraag gaf en het ook nog fijn vond om te vertellen wat voor heerlijk avondmaal ik voor mijn gezin bereid had. Ik kon niet wachten totdat iedereen lekker zou smullen van mijn kookkunsten.
Wat een goede oude tijd.
Vandaag de dag vrees ik die verdomde vraag. Ik wil het niet horen, laat staan dat ik er een antwoord op wil geven. Ik vraag me ook telkens weer af, waarom mijn kinderen het überhaupt willen weten. Geen enkel antwoord is namelijk het juiste antwoord.
En daarom gaat het tegenwoordig als volgt:
Daar is ze weer, mijn dochter: “Mama, wat eten we vanavond?”
“Hussen met je neus ertussen!”, antwoord ik kortaf.
Even is het stil. Een verbaasde blik volgt.
“Waar heb je het over mam? Wat is hussen met je neus ertussen?”
Ja, geen idee eigenlijk. Ik werd vroeger altijd afgewimpeld met dit antwoord als ik aan mijn moeder vroeg wat we gingen eten. Blijkbaar nam ik het voor lief, of misschien wist ik genoeg. ‘Hussen met je neus ertussen’ betekende duidelijk dat ik het niet nog eens hoefde te vragen. ‘Je ziet wel wat je krijgt en niet zeuren!’
‘Hussen met je neus ertussen’, een dooddoener dus. Maar waar komt het eigenlijk vandaan? Tijd voor een speurrondje naar ‘Hussen met je neus ertussen’.
Ik moet je eerlijk bekennen, ik kom niet ver. Er komen een aantal gerechten voorbij, genaamd ‘hussen met je neus ertussen’. En ik kom op een aantal vraag en antwoord sites, forums waar een handjevol mensen zich hetzelfde afvragen maar niet veel verder komen dan het antwoord: ‘Het is een dooddoener, een onzin-rijmpje als kinderen zeuren over het eten.’ En de betekenis: ‘Het gaat je niks aan!’
Ook kom ik een artikel uit 1999 tegen van NRC. ‘Het zijn slechte tijden voor de dooddoeners. Het enorme standaardrepertoire wordt niet meer van ouder op kind overgedragen.’ wordt er gezegd. Dat gaat voor dit gezin dan niet helemaal op. ‘We stoken niet voor de hele Haarlemmermeer!’, hoorde ik mezelf laatst nog roepen.
Als ik het artikel zo verder lees, voel ik me steeds ouderwetser worden, want de pedagogische dooddoeners verdwijnen. Ik citeer: ‘De laatste tientallen jaren is onze houding ten opzichte van kinderen ingrijpend veranderd. Er wordt met kinderen onderhandeld.’ Kom ik dan echt uit zo’n onaardig, zelfgenoegzaam, egoïstisch en zelfs wreed gezin? Want de dooddoeners vlogen om mijn oren. En onderhandelen over het eten? Dat dacht ik niet. ‘Je eet wat de pot schaft!’
Ik ben het product van mijn ouders opvoeding en de dooddoeners heb ik meegenomen. Evenals geen ruimte voor onderhandeling, want elke avond patat, pannenkoeken of tomatensoep zie ik niet zitten. Nee, wij eten gewoon ‘hussen met je neus ertussen’.
Afbeelding: Shutterstock
Wij eten ook bussen met je neus er tussen. En als jij weet eens stookt voor de hele Haarlemmermeer. Roep dat dan iets harder, dan hoef ik het voor een keer niet te roepen en zet ik mijn verwarming lager (zou het helpen?).
En in Afrika vinden ze ons eten trouwens ook nog steeds lekker. Hoewel ze de vluchtelingen dan tegenwoordig beter begrijpen dan de zielige kindjes in Afrika.
Heel leuk artikel. Kijk niet uit naar de dag dat dit gaat komen, maar hoor wel mijzelf al hetzelfde antwoord geven. ‘Hussen met je neus er tussen’. Het komt zo bekend voor en denk ook als ik het zeg ik mijn moeder herken in mijzelf.
Nog nooit van gehoord maar ze weten weldat er in Afrika kindjes zijn die graag zouden lusten…
Hahaha dat antwoord kreeg ik ook altijd thuis. Zelf beantwoord ik de vraag nu altijd met “Lekker, vanavond eten we lekker”