Een hond, wie neemt er nou een hond? Ik hoor je denken ‘3 kinderen en een hond??’. Alsof ik nog niet genoeg te doen heb. Eerlijk is eerlijk, als ik vandaag de dag zou moeten kiezen voor een hond of niet, zou ik het niet doen. Weet je wel hoeveel tijd dat kost?
Maar het is net als met kinderen, je maakt er tijd voor. Je bouwt het in. En eigenlijk zie ik alleen nog maar de voordelen.
We staan vroeger op.
Een van ons gaat vroeg naar het werk en de ander doet ‘de rest’. ‘De rest’ houdt feitelijk in: de hond uitlaten en zorgen dat iedereen op school aankomt. Stiekem vind ik de dagen dat ik vroeg naar mijn werk ga het lekkerst, omdat ik dan niet ‘de rest’ hoef te doen. Maar goed aangezien ik zo nu en dan niet onder ‘de rest’ uitkom en het nog wel een tijdje in mijn leven terug zal komen, ben ik ‘de rest’ maar gaan omarmen.
Ik ben geen ochtendmens en dat heeft zo zijn gevolgen. Helt valt dan bijvoorbeeld niet altijd mee vriendelijk te blijven naar de kinderen. Vroeg mijn bed uit om de hond uit te laten is ook echt een opgave. Maar nu ik dit nieuwe ritme een paar maanden heb, ben ik de positieve uitwerking gaan waarderen.
Ik sta op als de wekker gaat, doe mijn -zo kan je echt niet naar buiten- outfit aan en ga door weer en wind een half uur met de hond wandelen. Zo kan ik rustig wakker geworden, ik spring daarna onder de douche en werp een blik op mijn -oh zo overzichtelijke- kledingkast en trek het enige wat er nog in ligt aan.
Om 7 uur ben ik klaar, ga ik naar beneden en roep met een lach op mijn gezicht, als de kinderen naar beneden komen: “Goede morgen, lekker geslapen?”
Toch fijn, die hond.