Onlangs bereikte wij in huize Jo&Co een emotionele mijlpaal in mijn carrière als moeder. Het was zeker blog waardig, maar niet iets wat betreffende kind X zou willen delen met de hele wereld gok ik zo.
Daar waar ik pakweg twaalf jaar geleden social media (Hyves!) bestookte met iedere ontwikkeling van peuter X hul ik mij tegenwoordig steeds meer in stilzwijgen. Die kwijlende, nachtbrakende, tandeloos lachende mini mensjes zijn uitgegroeid tot pubers. Nog steeds de wereld ontdekkend, maar binnen hun eigen comfortzone die zeker niet moeders Instagram pagina heet.
Sowieso was ik niet zo heel erg van alles op internet smijten. Blote baby billetjes zijn heel aandoenlijk, maar horen thuis in het fotoalbum vind ik. En ook al ben ik lid van de borstvoeding maffia geweest ik heb nooit een foto gedeeld van een baby mondje half aan een tepel lurkend. Niet omdat hier een taboe op rust wat mij betreft, maar omdat dat babietje uitgroeit tot een slungelige pokdalige puber die echt niet geassocieerd wil worden van zijn of haar mond aan moeders tepel. Want eenmaal gepost is een eeuwig digitaal bestaan.
‘Vroeger postte ik alles van de kinderen en kleding tegenwoordig is het alleen nog maar het interieur en af en toe de hond’ verzuchtte iemand laatst tegen mij. Niet alleen omdat de pubers niet meer willen, maar ook omdat de vrienden van hen ook een online leven hebben. Onder eigen naam (al dan niet met vermelding van geboortejaar), met een make-up tutorial, als game account of vlogger X fan account. Zo wist een vriend aan zoonlief te vertellen welke schoenen ik overwoog voor hem te kopen omdat ik op instastories had gepolst hoe ze vielen. Mijn zoon wist nog van niets.
Misschien ga ik nog een stapje verder. Er zijn grote accounts waar alles maar dan ook alles wordt gedeeld ook betreffende kinderen en opvoeding. Iedere dag een vlog met de kinderen vol in beeld geen onderwerp wordt geschuwd (met als dieptepunt filmen hoe je kind reageert wanneer ze hoort dat overgrootoma is overleden). Ik vraag mij oprecht af in hoeverre een kind hierin wordt gevormd. Als je hele jeugd op straat ligt al vanaf het tweede streepje op de test wie ben je dan nog? Is het niet nodig om ergens een grens trekken?
Ondertussen wordt er in huize Jo&Co gepuberd, ontluiken er liefdes, krijgen kinderlichamen volwassen vormen en is vooral iedereen zichzelf. Zonder camera of hashtags. Misschien binnenkort maar een hond aanschaffen.
Afbeelding: Shutterstock