Van de week mocht ik een ochtendje op mijn neefje van net één jaar passen. En oh, ik vind dat om te smullen! Heerlijk zo’n blij kereltje in huis die met een big smile op zijn gezicht en de afstandsbediening in zijn handen door mijn woonkamer paradeert.
Ik denk het weleens. Helemaal na een glas Chardonnay, hoe leuk zou het zijn om nog een baby te krijgen!? Maar al snel kom ik bij zinnen en realiseer ik me dat baby’s een groot deel van de tijd huilen. En dat het na een korte tijd alweer peuters zijn. En uiteindelijk kinderen, met een mening en zo. En hoeveel ik ook van mijn kinderen hou, er moet heel wat gebeuren voordat ik nog zo’n aapje aan mijn circus toevoeg.
Om te beginnen met deze 10 dingen.
Een zwangerschap waarbij ik een keer geen 30 kilo aankom zou gegarandeerd moeten zijn. Serieus, als ik nog één keer in korte tijd zo ongelofelijk groot word, hangt mijn buikvel straks op mijn tenen, kan ik met mijn overtollige buikvel de vloer dweilen of er kiekeboe mee doen voor mijn gezicht.
Baby’s moeten vanaf de geboorte de hele nacht doorslapen. Altijd. Gegarandeerd. Ik trek het niet om weer twee jaar elke nacht wakker te worden van gehuil en naar het ledikantje te moeten strompelen.
Daar hebben we meteen het volgende puntje: Baby’s moeten vanaf de geboorte zelf naar mijn bed toe kunnen komen, om erin te kruipen en verder te slapen. Serieus, als dat zou kunnen zou ik het echt overwegen.
Ik zou tepels van staal moeten hebben. Na jaren borstvoeden vind ik het een wonder dat er überhaupt nog een tepel op mijn borsten zit.
We zouden een paar ton extra per jaar moeten verdienen. Kinderen kosten geld. Nee, kapitalen! Bovendien ga ik nooit meer naar reguliere zwemles, elk volgend kind krijgt privéles in de meest private vorm, trek die portemonnee maar open.
Iemand anders moet mijn kind opvoeden wanneer het dwars is. Kinderen zijn leuk, lief en schattig. Totdat ze dat niet meer zijn en dwars worden. Dan zijn het echt de meest irritante wezens op aarde waar je als ouder verantwoordelijk voor bent. Het is een overweging waard als iemand anders die verantwoordelijkheid op zich neemt.
Ik mag niet veroordeeld worden op mijn opvoedstijl. Mijn kinderen hebben een zakmes. Mijn kinderen slapen regelmatig in mijn bed. Mijn kinderen eten suiker. Ik heb een zindelijkheidstraining van lik-me-vessie en belabberde schermtijd regels. Volgens het internet doe ik alles verkeerd.
Het huishouden zou vanzelf moeten gaan. Ik zou geen 80 kilo wasgoed per week moeten wegwerken, niet om het uur de vloeren moeten zuigen en dweilen. En alle rommel zou vanzelf de vuilnisbak in moeten gaan.
Tafeltje dekje zou standaard aan gezinnen moeten leveren.
Ik zou een geschikte zaaddonor moeten vinden, want mijn man doet hier niet meer aan mee.
Dus, wat denken jullie? Gewoon maar wat vaker op dat lieve, schattige, om op te vreten neefje passen dan?
Afbeelding aap met baby: Richardmak/shutterstock